"...don't you throw that ring at me. that's such a fucking cliché..."
bir şeyler paylaşıyoruz, yaratıyoruz. ve sonra hepsini fırlatıyoruz yüzlerimize.
ne büyük bir sıradanlık.
ne büyük bir sıradanlık.
ne büyük.
fakat bütün o yaratımlarla mutlu bir son'a gitmek klişe olmaz. o zaman onun adı döngü olur. iki yaşamın ortak bir döngüsü. çünkü mutluluğun çeşitleri sonsuzdur, klişeye girmezler. mutsuzluğun ve acının sonları ise hep aynıdır, tarifleri de klişedir. onun için her boktan gidişatta klişelere ne kadar bağlanıyoruz önemli olan bu. yakayı sıyırabiliyor muyuz, paçayı kurtarabiliyor muyuz, yoksa olduğu gibi çamurun içinde miyiz hala.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder